Dwa jachty z sześciu na mecie etapu ... tego chyba w historii VOR jeszcze nie było / http://www.volvooceanrace.com

Abu Dhabi Ocean Racing to kolejny jacht z floty VOR który ma kłopoty. Załoga informuje o delaminacji kadłuba, trwa ocena uszkodzeń. Na razie wszyscy są bezpieczni i zdrowi. Po kilku dniach w prawie bezwietrznej pogodzie (gdy reszta walczyła ze sztormem) Azzam nabrał nareszcie prędkości i zaczął nadrabiać straty. Nadeszły też trudniejsze warunki – ale w tamtych rejonach nie ma łatwych. Nie ma na razie żadnych bardziej szczegółowych informacji dotyczących kłopotów na pokładzie. Prawdopodobnie jest to następstwo nocnego zwrotu przez sztag, w trakcie którego jacht został położony na wodzie – choć wcześniej załoga twierdziła, że wszystko sprawdzono i jest w porządku. Niezamierzony zwrot przez sztag był błędem sternika, który za wszelką cenę chciał uniknąć niekontrolowanego zwrotu przez rufę.

Fot. Nick Dana/Abu Dhabi Ocean Racing/Volvo Ocean Race

Póki co bez awarii – ale za to z urazami wśród załogi – płyną Puma i Groupama. Wygląda na to, że tylko oni w najbliższy weekend miną Horn. Tylko jeden etap przez Ocean Południowy ale za to cztery awarie, co może być źródłem sporego stresu dla organizatorów. Nie wiem, jak w takiej sytuacji będzie wyglądał kolejny etap – wystartują dwa jachty, a reszta popłynie statkiem dalej? No zobaczymy. Ale zdjęcia i filmy z pokładów – pierwsza klasa. Więc coś za coś, niestety.

Aha, jeden (nieuszkodzony) sternik z Groupamy, Thomas Coville, ma taką refleksję, że wprawdzie siódmy raz płynie dookoła świata (jeden kadłub, dwa kadłuby, trzy kadłuby, regaty, bicie rekordów, samotnie i w załodze) ale tym razem jest wyjątkowo trudno. „Za każdym razem staram się dać z siebie wszystko” – mówi. „I za każdym razem mam wrażenie, że to właśnie ten raz jest najtrudniejszy. Muszę mieć amnezję, bo cały czas tu wracam. To nie tylko trudności są tym wyzwaniem, które pociąga najbardziej. Jest w tym miejscu coś niezwykłego.” Jednak później pisze, że pod względem fizycznym w tym roku jest bardzo ciężko.

Całość tu – polecam: http://www.volvooceanrace.com/en/news/5668_Seventh-heaven-For-Coville-its-tougher-than-ever.html

Fot. Yann Riou / Groupama Sailing Team / Volvo Ocean Race

Patrząc na mapki, jakoś nie mam przekonania, że najgorsze już za nimi:

A w ramach komentarza znaleziony w dzisiejszym wydaniu Scuttlebutt Europe list czytelnika w tłumaczeniu na szybko:

* Frank Pong: To jest złe

„Każdy, kto kiedykolwiek chociaż trochę pływał po morzu wie, co czują załogi VO70 zanurzane raz po raz w wodzie, smagane wiatrem i coraz bardziej zmęczone, w większym stopniu z tych właśnie powodów niż przez duże fale i silny wiatr.

Zamiast budować nadbudówki, może powinno się projektować te jachty tak, aby nie żeglowały tak mokro – bo nie mówimy o falach od czasu do czasu wchodzących na pokład i zalewających ludzi na balaście ale o 2-3 metrowych „dziadach” zanurzających cały jacht.

Na filmach wygląda to atrakcyjnie, ale to jest złe. Jako kibic uważam, że pozwalanie aby to się działo jest nieodpowiedzialnością osób, które za tym stoją. Łódki przeznaczone do żeglugi w trudnych warunkach dużej fali i zimnej pogody powinny zapewniać załodze ochronę przed tego rodzaju torturą.”

Hm.

Ładna fala, prawda? /Fot. Amory Ross/PUMA Ocean Racing/Volvo Ocean Race

Sanya Lan wraca do Nowej Zelandii, a Sanderson z pokładu mówi, że jeżeli trzeba łatać kadłub i używa się steru awaryjnego, to nie chodzi już o regaty, tylko o to, żeby dowieźć ludzi bezpiecznie do brzegu, najlepiej na łódce w jednym kawałku. Zaczęło się od połamania jednej płetwy sterowej, ale jakiś czas potem nastąpiła niekontrolowana rufa zakończona położeniem jachtu „na płasko” oraz nalaniem wody do przedziału rufowego. Trzeba było założyć ster awaryjny, a każdy, kto miał kiedyś wątpliwą przyjemność używania na morzu tego urządzenia, może w pełni zrozumieć decyzję płynięcia do najbliższego lądu.
Team Sanya ma wsparcie sponsorów ale najprawdopodobniej zobaczymy ich znów dopiero na starcie w Miami, bo trudno jest znaleźć statek, który zawiezie jacht z NZ do Brazylii z takim zapasem czasu, żeby jeszcze dać radę z naprawą. Na razie płyną do Tauranga nad Zatoką Obfitości (Bay of Plenty) – nazwa ładna, więc może miejsce też przyjemne.

Widać NZ, Horn, granicę bezpieczeństwa oraz pozycje. / http://www.volvooceanrace.com

Camper jechał pięknie na prowadzeniu, ale … no właśnie. Na Oceanie Południowym granica pomiędzy jazdą na krawędzi a zbyt dużym ryzykiem jest trudna do zdefiniowania. 50 węzłów wiatru to już sporo. Jacht spadł z fali, nie była raczej mała, delaminacja dziobu, a dokładniej przedniej belki konstrukcyjnej, w sensie grodzi. Skiper Campera, Chris Nicholson powiedział, że nie ma bezpośredniego zagrożenia, ale dziób się ugina, więc nie można cisnąć. Naprawy więc mogą polegać na maksymalnym możliwym usztywnieniu. Ale chłopaki się nie poddają – nagrzewają łódkę w środku i utwardzają naprawioną gródź, zapowiadając powrót do gry. Wyobraźcie sobie dwóch ludzi pracujących pod pokładem na dziobie z piłą i innymi fajnymi narzędziami, przy kilkumetrowej fali i w rozbudowanym sztormie. Oraz sternika, który wie, co oni tam robią i wie, że jeżeli coś pójdzie nie tak, to gość odetnie sobie rękę albo palec zamiast cokolwiek naprawić. Nie do pozazdroszczenia.

A tutaj pogoda - te 60 węzłów to jeszcze chyba nie wszystko. /www.volvooceanrace.com

Pozostała czwórka wyraźnie zredukowała prędkość. Iker Martnez z Telefoniki mówi wprost: „Jacht może płynąć 30 węzłów, cały czas. Ale nie sądzę, żeby w tych warunkach wytrzymał dłużej niż 10 minut. Dlatego jedziemy 18-20 węzłów.” Mówi też o załamujących się dużych falach, które są największym problemem.

Nawigator z Pumy – Tom Addis – przyznaje, że w tych warunkach nie ma mowy o jechaniu na 100 procent możliwości ani o wymaganiu od sterników precyzji takiej jak przy regatach po płaskim. „Podajemy bardzo ogólny kurs którym mają jechać, ale w dużej mierze sami wypracowują detale. Można chcieć jechać 95 stopni, ale co z tego, jeżeli ludzi zmywa zza koła co pół godziny – trzeba wtedy wybrać inny kurs”.

Francuzi pierwsi po awarii Campera, ale raczej z umiarkowaną prędkością. Za to Azzam chyba trochę zyskał na tym, że na początku trochę stracił (wiem, że składnia skomplikowana, ale jak wiadomo wracali do portu kilka godzin po starcie). Dzięki temu teraz są tam, gdzie jest 10 węzłów wiatru a nie 60, co w kontekście całości wygląda na żart.

A ja tłumaczę właśnie rozdział pewnej książki właśnie o  Oceanie Południowym. Więc tak jakby idealna synchronizacja tematów.

A wy możecie doklejać w komentarzach filmy jak będą jakieś nowe ładne :)