Za nami wyjątkowo spokojny tydzień na oceanie, w porównaniu z poprzednim. Większość zawodników wyraźnie informowała, że nastawiają się na przetrwanie, bo pogoda była naprawdę „południowa” – szereg szybko przemieszczających się niżów nie oszczędzał nikogo, wszyscy zawodnicy mieli swoje „pięć minut” w silnym sztormie (powyżej 40 węzłów, czyli od 8B w górę). Niektórzy zgłaszali 50 węzłów wiatru i więcej. Na filmie Thomas Ruyant – jeden z najlepszych debiutantów wyścigu:

13 grudnia, we wtorek, Kito de Pavant (wciąż przebywający na statku Marion Dufresne, który go ewakuował) poinformował, że przestał odbierać sygnały z radioboi Iridium na pozostawionym jachcie Bastide Otio. Kito opracowywał plan odzyskania jednostki, ale w sytuacji braku sygnału będzie to niemożliwe. Najbardziej prawdopodobne jest to, że kil odpadł, a jacht zatonął.

Po raz pierwszy w historii regat Vendée Globe zawodnik wybrał trasę przez Cieśninę Bassa, pomiędzy Australią a Tasmanią. To Jean-Pierre Dick, który postanowił w ten sposób uniknąć najgorszego sztormu na swojej drodze i zyskać choć trochę osłony. (Choć jak wiadomo, Morze Tasmańskie to nie jest miły akwen, na co dowodem są liczne akcje ratunkowe w regatach Sydney-Hobart.) Dickowi się udało przepłynąć bez kłopotów. Dokumentacja poniżej:

 

W sobotę, 17 grudnia, nadchodzi informacja o kolejnym wypadku na trasie. Maszt traci jacht Compagne du Lit – Boulogne Billancourt (ex-Energa) kierowany przez Stephane le Diraisona. (Historia jachtu w najnowszym numerze magazynu Wiatr – polecam na str. 33 http://magazynwiatr.pl/pdf/MagazynWiatr_01_2017.pdf.)

Wypadek miał miejsce 770 mil od brzegów Australii. Stefan zdecydował się o własnych siłach próbować dotrzeć do Melbourne. Stawia takielunek awaryjny, pozbył się połamanych części, które mogły stanowić zagrożenie i odpalił silnik, aby jak najszybciej wydostać się z obszaru najbardziej narażonego na kolejne sztormy. (W tej chwili na Oceanie Południowym widać charakterystyczny „pociąg”, czyli łańcuszek przemieszczających się jeden za drugim niżów.)

 

Układy przemieszczające się „powyżej” strefy zabronionej wokół Antarktyki, szczególnie te mniejsze, nie są dokładnie pozycjonowane przez modele komputerowe, więc zawodnicy na oceanie i tak muszą się na bieżąco dostosowywać do sytuacji, nie zawsze wiedząc, co ich czeka.

Stawkę prowadzi wciąż Banque Populaire (Armel le Cleac’h), który jednak zwiększył przewagę nad drugim w kolejności Hugo Bossem (Alex Thomson) ze 100 mil na wysokości Przylądka Leeuwin (6 grudnia) do ponad 400 (18 grudnia). Obaj liderzy żeglują już teraz w zupełnie różnych układach atmosferycznych. Jak widać na zrzucie ekranu poniżej – Armel zaraz dostanie się w obręb niżu, który jeszcze pozwoli mu przyspieszyć i polecieć w stronę Hornu (zostało 1800 Mm). Alex Thomson broni się jak może, ale niekorzystny hals go spowalnia (choć swoją drogą, nie sądzę, żeby w tych sztormach dało się aktywnie korzystać ze skrzydeł). Jak sam twierdzi, ma inne żagle niż Armel, a tamten lepiej „wcelował” w warunki, ale mam niejasne przeczucie, że stało się coś jeszcze, o czym nie wiemy i o czym Alex nie mówi w swoich nagraniach. (Ostatnie poniżej, tekst gdzie mówi o żaglach jest tu: http://www.vendeeglobe.org/en/news/17209/foil-frustration-400-miles-lost-in-a-fortnight.)

Nastąpiła kolejna zmiana na 3 pozycji rankingu. Po ubiegłotygodniowym wycofaniu się Sebastiena Josse (Edmond de Rotschild) trzeci był Paul Meilhat (SMA).

(Moim zdaniem, on nie wykorzystuje w pełni swojego potencjału i możliwości. Płynie w czubie, tak naprawdę czając się na to, że ktoś z przodu ulegnie awarii, a jednocześnie nie ryzykując szalonego wyścigu z żadnym z liderów, który mógłby zakończyć się awarią. W tym wyścigu zasada „ciszej jedziesz, dalej będziesz” sprawdza się idealnie – Nandor Fa (Spirit of Hungary) jest dzisiaj na 10 miejscu, co na 21 zawodników jest wynikiem bardzo dobrym.)

Dziś trzeci jest Jérémie Beyou (Maître Coq), co jest o tyle ciekawe, że od 3 tygodnia regat żegluje on bez prognoz pogody – ma zepsutą antenę satelitarną Fleet i odbiera jedynie pliki z biura regat oraz najprostsze prognozy przez SatC. Napisałam (https://milkajung.com/2016/11/28/vendee-globe-podsumowanie-3-tygodnia/), że eliminuje go to z wyścigu o podium, ale jak widać, wcale tak nie musi być.

W dalszym ciągu flota rozciągnięta jest na ogromnym obszarze. Kiedy jedni mają świt, inni zmierzch (fajnie to widać na trackingu). Odległość między pierwszym a ostatnim z 21 zawodników wynosi 6650Mm. Rywalizacja toczy się w podgrupach, co na pewno działa motywująco z jednej strony, a z drugiej zapewnia elementarne poczucie bezpieczeństwa. Najbliższą jednostką pływającą mogącą udzielić pomocy jest najbliższy rywal – ta teoria sprawdziła się już wielokrotnie w regatach Vendée Globe. Mam nadzieję, że tym razem tak spektakularnych akcji ratunkowych nie będzie.

Poniżej – wątek romantyczny. Alan Roura pamiętał, żeby 13 grudnia, we wtorek, wysłać kwiaty swojej dziewczynie w rocznicę ich poznania (swoją drogą – na mecie Mini Transat). Bo regaty to nie tylko sport – to coś, w co jest zaangażowana cała rodzina, czy tego chce, czy nie chce. Jak chce, jest łatwiej. (Cały tekst bardzo romantyczny jest tu: http://www.alanroura.com/index.php/les-actualites/breves/223-jour-38-message-du-bord, ale tylko po francusku i długi.)

Podsumowanie tygodnia – ale bez utraty masztu przez Stefana: